Onze weg door de kerk

Samen, mijn vrouw Heleen en ik, hebben we onze weg door de kerk afgelegd, van Genderen als eerste gemeente tot nu in Amersfoort als voorlopig eindstation. Want het echte eindstation is elders. Van 1977 tot 2012 was ik predikant in de Nederlandse Hervormde Kerk (later in de gefuseerde Protestantse Kerk in Nederland). Na mijn theologiestudie in Utrecht en Leiden promoveerde ik in 2007 aan de VU in Amsterdam op het proefschrift Geloven na Nietzsche. Nietzsches nihilisme inde spiegel van de theologie. Zoals bij de meeste predikanten het geval is schreef ik mijn dissertatie in de pastorie. Onze weg door de kerk begon in Genderen in het land van Heusden en Altena, gelegen aan de Bergse Maas. Tijdens de oorlog werd deze streek zwaar getroffen door het oorlogsgeweld. De Bergse Maas vormde het front tussen de Engelsen in het bevrijde deel van Nederland en de Duitsers die nog aan deze kant van de Maas zich ingegraven hadden. Ook de Hervormde kerk van Genderen lag in puin. Na Genderen deed ik weer heel andere ervaringen op als legerpredikant. Vanaf 1984-1990 was ik  als legerpredikant werkzaam op de Kromhoutkazerne in Utrecht. Dat was in de tijd dat de dienstplicht nog bestond. Elke twee maanden kwam er een nieuwe lichting op. Iedere rekruut kreeg te horen: je hoeft niet te denken, er wordt voor je gedacht. (Dat schiet op). De lessen geestelijke verzorging begonnen soms behoorlijk vroeg: om acht uur 's morgens. Ook behoorde het houden van bezinningsweken met onderofficieren op het vormingscentrum tot het takenpakket. Na ruim vijf jaar werd ik opnieuw gemeentepredikant. De plaats van wonen en werken werd de Hervormde gemeente van Harmelen, ingeklemd tussen Utrecht en Woerden, gelegen aan de mooie Leidsche Rijn. Daar leerde ik te laveren tussen de verschillende modaliteiten die er toen nog waren in onze kerk. De weg van ons gezin leidde vervolgens naar Zoetermeer, een groeigemeente. De Vinexwijk Oosterheem werd uit de grond gestampt. De gemeente wist van aanpakken. Bijna meteen werd vanuit de Ichthuskerk een missionair centrum gesticht: Perron 61. Na zeven jaar verhuisden we naar het noorden, naar Hoogeveen (Grote Kerk).  Inderdaad een grote kerk. Stoer en vierkant van buiten maar ruim. licht en imposant van binnen. Wat weinigen weten is dat Hoogeveen ooit belangrijk was vanwege scheepvaart. Dat had alles met het vervoer van turf te maken. De Drentse volksaard ben ik erg gaan waarderen. Wie het vertrouwen gewonnen heeft, ontmoet veel hartelijkheid. Na mijn emeritaat verhuisden we naar Nijkerk en na enkele jaren naar Amersfoort. 

Gedurende mijn emeritaat schreef ik enkele boeken en hield ik nogal wat lezingen. Ik bewaar goede herinneringen aan de lezingen voor de verschillende disputen van de CSFR (meestal over Nietzsche), maar ook aan de lezingen op gemeenteavonden en voor kerkenraden, die zich wilden bezinnen op urgente vragen rond homoseksualiteit, denk ik met voldoening terug. De vele vragen kwamen voort uit een oprechte zorg voor anders geaarden.  Een deel van wat ik schreef wil ik beschikbaar stellen aan geïnteresseerden. Een website is een mooi middel om met elkaar ervaringen en kennis te delen.  

Ad Prosman