Inhoud

Na de Tweede Wereldoorlog kwam in de kerken een bezinning op gang over de verhouding van de kerk tot het Joodse volk. In belijdenisdocumenten werden uitspraken over Israël gedaan. De Israëlzondag werd ingevoerd. Er verschenen tal van boeken over dit thema en allerlei studiebijeenkomsten werden gehouden. Maar over een ding bleef het in de kerk erg stil: de Holocaust. De vraag die in dit boek aan de orde gesteld wordt, is niet wat de Holocaust voor de Joden betekende. Dit komt zijdelings aan de orde. De centrale vraag is echter: wat betekent de Holocaust voor de kerk en ook voor onze cultuur? Waarom vond de Holocaust niet in de Middeleeuwen plaats toen er zoveel Jodenhaat was? Hoe kan het dat in onze moderne West-Europese cultuur, die voor een belangrijk deel gebroken had met haar christelijke verleden, en vooral gebroken had met haar middeleeuwse verleden, deze ramp plaatsvond?

In verband daarmee worden de volgende vragen gesteld: wat was de rol van de Belijdende Kerk in Duitsland? Op welke manier verzette zij zich tegen het nazisme en wat zei de Belijdende Kerk over de Joden? Hoe ging de Duitse kerk na de oorlog om met de Holocaust? Hoe ‘verwerkte’ de theologie de Holocaust? Of negeerde de theologie de Holocaust? Waarom leidde de Holocaust niet tot een grondige herbezinning in kerk en theologie?